گزارش

دیدن شُر شُر رودخونه توی آبیِ  دم دمای صبح از بالاترین کیف  هایی بود که می شد پنج شنبه ٤ مرداد نود و هفت داشته باشم . 

رفتن ما به منطقه ی علم چال ، برای زدن قله ای نبود و  همینش برام جالب بود .   مثل دَرسایی که راهبای ذن از استاداشون میگرفتند ، منهم پیش خودم گفتم خب قرار نیست همیشه قله ای رو بزنی تا کار با ارزشی کرده باشی !  اونجا بود که متوجه شدم نتیجه گرا هستم  و میشه حور دیگه ای هم بود . 

بعد از پیچیدن های مطبوع با رودخونه ( به طرز عجیبی خوشرنگ و پُر بود ) به قرارگاه ونداربن رسیدیم و  از اونجا صعودمون ، به قله ی هم هموایی آغاز شد . هم هوایی برای دماوندِ عزیز . 

رودخونه هنوز مارو دنبال میکرد ، یا شاید ما او رو  .  ارتفاع گرفتیم و رودخونه مثل ماری مقدس برق می زد. . سرپرستمون گفت اینجا یخچال  های زیر زمینی داره و جلوتر که بریم صدای آب شدن یخ هارو هم میشنویم . آبی که از آبشخور های توی راه مینوشیدیم میتونست از بارون صد سال پیش ، در زیر سنگ های میلیون ساله باشه ، من انگار انرژی تاریخ رو مینوشیدم . 

شیب زیاد بود و پاهای ما هم متوجهش شده بودند ، پس دیدن گوسفندهای ریز و درشتی که دورهم در پناه یک سایه جمع شدند اون لحظه بسیاار ما رو به نشستن و دیدنشون فرا میخوند . 

همین لحظه آقای قدمی با قاطرش که کوله هامون رو حمل میکرد از کنارمون رد شد و من با خودم فکر کردم خب ، این شخص آمادگی لازم برای هیمالیا رو داره !  ما اونموقع واقعاً خسته شده بودیم اما فکر میکنم واقعاً هنوز این ایده میتونه امکان پذیر باشه .

بعد از پشت سرگذاشتن شیب های زیااد ، بلاخره به سرپایینیِ پناهگاه سرچال رسیدیم . 

  برای سر زدن به علم چال کاملاً روی سنگ ها پیاده روی میکردیم ، سنگ های ریز و درشت که انگار  به طور دیجیتالی دورشان هاله ای از نور ایجاد شده بود ، صدای تُرد برخوردشان روی هم کافی بود تا این گردش ما حس و حالی مخصوص بگیرد . روی تخته سنگی نشستیم و روبرویمان انگار تلوزیون ( ازینایی که انحنا دارند ) جلومون گذاشته شده بود و در سکوتی که گه گاه تکه ای  یخ کهنسال با جدا شدن از یاران پیوند خورده اش صدایی استثنایی در فضا تولید میکرد ، به درک کلییت این فضای به راستی عظیم مشغول بودیم . 

ملاقاتی یا بزرگان : 

تخت سلیمان ،سیاه کمان  ، علم کوه ... 

هیچکدوم رو تا قله نرفتیم اما همه برای ما بود ... آنها در چشم و جان ما بودند . 

مسافرت ما کوتاه بود ، مانند توقف هایمان 

اما هم هوا شدیم با هوای میلیون ساله ی رشته کوه های البرز . 

***

سرداب رود میپیچید و خروشان ، و من روی نیسان مانند موج سواری قهار ، به دنبال انحنای دست انداز ها تا موج سواریه خوبی داشته باشم . 

موج سواریِ خوبی بود .

فیلم و عکس

سیاه کمان

سیاه کمان

سیاه کمان

سیاه کمان

سیاه کمان

سیاه کمان