گزارش سفر دوچرخه سواری زرین دشت
2 هفته بعد از برنامه رودافشان مجدد راهی سیمین دشت شدیم تا این‌بار در مسیری متفاوت و در امتداد ریل قطار دوچرخه سواری کنیم. برنامه رکابزنی در جاده دل‌فریب در تاریخ 2 مهر با سرپرستی سعید جمشیدی و کمک سپیده امینی طراحی و اجرا شد. مسیر رکابزنی بین 2 روستای سیمین دشت و زرین دشت در کنار حبله رود بود.
این تور دوچرخه سواری با 15 همرکاب ساعت 8 صبح روز جمعه از روستای سیمین دشت شروع شد. محل قرار در داخل روستای سیمین دشت و در محلی که برای پارک تعداد زیاد خودرو مناسب باشد، انتخاب شده بود. برای رسیدن به روستای سیمین دشت از تهران، وارد جاده فیروزکوه شدیم. سرپرست برنامه با چند نفر از همسفران که ترجیح می‌دادند در جاده تنها نباشند، در محل عوارضی پردیس قرار گذاشت و از آنجا با هم ادامه مسیر دادند. بعد از حدود 100 کیلومتر به روستای سیدآباد رسیدیم و از خروجی سیمین دشت وارد جاده فرعی شدیم. این جاده بعد از عبور از روستاهای کلاک، مشهد و حصاربن در نهایت به روستای سیمین دشت می‌رسد. زمان تقریبی از تهران تا سیمین دشت بدون در نظر گرفتن ترافیک حدود 2 ساعت هست.
نکته‌ایی که در این مورد وجود دارد، اگر در نقشه گوگل از تهران تا سیمین دشت را برای مسیر جستجو کنید، به شما از قبل از سیدآباد و در روستای سربندان مسیر را نشان می‌دهد. دقت داشته باشید که این مسیر بلافاصله بعد از خروج از جاده فیروزکوه خاکی می‌شود و زمان رسیدن شما به سیمین دشت طولانی‌تر خواهد شد.
مسیری که گوگل به شما نشان می‌دهد و از این مسیر نباید رفت
دوستان اکثرا به موقع در محل قرار حاضر بودند و بعد از توضیحات سرپرست برنامه در مورد مسیر و گفتن نکات ایمنی، اعضای تیم شروع به گرم‌کردن خود کرده و بعد از 10 دقیقه رکابزنی زرین دشت شروع شد.
با توجه به شروع فصل پاییز هوا بسیار مطلوب و مناسب رکابزنی بود. مسیر به طور کلی از سیمین دشت به سمت زرین دشت سربالایی بوده و در حال افزایش ارتفاع بودیم. اما شیب مسیر به گونه ای است که به جز چند قسمت کوتاه مسیر، در بقیه راه شیب راحت است و گروه به راحتی مسیر را طی کرد. درجه سختی این برنامه متوسط بوده و برای افراد تازه کار فرصت مناسبی برای یک برنامه یک روزه دوچرخه سواری خارج شهری می‌باشد.
مناظر اطراف جاده و کوه‌های فوق‌العاده زیبا
بعد از خروج از سیمین دشت و عبور از روستای گچه، در سمت راست برج آجری کوتاهی در داخل یک باغ قرار دارد که در صورت باز بودن درب باغ می‌توان از آن بازدید کرد. اسم این بنا، برج سنگی گذرخانی نام دارد و گروه ما خوش‌شانس بود که توانستیم تا پای برج برویم. در همین محل توقفی داشتیم برای معارفه اعضای تیم. یکی از مزیت‌های برنامه‌های گروهی، همین آشنا شدن با همرکابان جدید است و چه دوستی‌هایی که از دل همین برنامه‌‌ها و آشنایی‌ها شکل نگرفته است.
بعد از معارفه، سرپرست برنامه توضیحات تکمیلی در مورد منطقه، نوع اقلیم و پوشش گیاهی، باغات کشاورزی و دلیل سرسبزی منطقه داد. ما در کانون دوچرخه سواری دوست داریم همسفران با تمام وجوه یک منطقه آشنا شوند و در کنار رکابزنی اطلاعات مفید و جالبی هم کسب کنند.
بازدید از برج گذرخانی
بعد از حدود 2 ساعت به روستای انزها رسیدیم و گروه برای استراحت و رسیدن همه اعضا به تیم توقف داشت. در این توقف سرپرست در مورد راه‌آهن سراسری ایران و اطلاعات تاریخی آن توضیحاتی ارایه کرد، اینکه این مسیر به عنوان میراث جهانی در سازمان یونسکو ثبت جهانی شده است، برای خیلی از اعضای تیم مطلب جدید و جالبی بود. همچین سرپرست توضیحاتی در مورد اینکه میراث جهانی چیست و به چه دلیل یک منطقه یا اثر تاریخی به عنوان میراث مشترک جهانی انتخاب می‌شود توضیح داد.
کمی بعد از روستا و در فراز یک سربالایی منظره بسیار زیبایی وجود دارد که از ارتفاع می‌توان تلاقی رود، ریل قطار و جاده را مشاهده و عکاسی کرد. قسمت آخر مسیر رفت ما به حضور در کنار ریل قطار و عکاسی با ریل اختصاص داشت.
بهترین منظره این مسیر برای عکاسی
در مورد عکس گرفتن در کنار ریل، حتما حتما به این نکات توجه داشته باشید:
- صدای قطار بسیار دیرتر از چیزی که تصور می‌کنید به گوش شما می‌رسد و همیشه 2 طرف ریل را چک کنید.
- در نزدیکی پیچ‌ها و تونل که دید طولی کم است قرار نگیرید. مسیر صاف و طولانی را انتخاب کنید تا بتوانید دوردست را به خوبی مشاهده کنید.
- به هیچ عنوان وارد تونل نشوید.
- دوچرخه را روی ریل رها نکنید.
- زمان کمی را در کنار ریل باشید و بلافاصله بعد از عکاسی از کنار ریل فاصله بگیرید.
از عکس با ریل قطار نمیشه گذشت
تجربه دیدن عبور قطار هم نصیبمون شد
گروه ما بعد از عکاسی، مسیر برگشت را شروع کرد و این‌بار مسیر از داخل روستاهای انزها و زرین دشت و متفاوت از مسیر رفت بود.
زمانی را در روستای انزها برای صرف میان وعده و استراحت توقف کردیم و سپس با انرژی مضاعف و در هوایی مطبوع و باد ملایم به مسیر ادامه دادیم.
مسیر برگشت بسیار راحت است و تیم در کمتر از 1 ساعت به روستای سیمین دشت رسیدیم. از آنجایی که زمان کافی برای برگشت به تهران و نخوردن به ترافیک غروب دماوند وجود داشت، به پیشنهاد سرپرست تیم به سمت ایستگاه قطار سیمین دشت رفتیم و از آنجا هم بازدید انجام شد.
ایستگاه های قطار کوچک در مسیر راه آهن تهران شمال بخشی از جذابیت این مسیر است
در نهایت برنامه با برگشت تیم به کنار ماشین‌ها پایان یافت و با خاطره خوش یک رکابزنی دیگر در کنار همرکابان طبیعتی راهی تهران شدیم.
امیدواریم از خواندن این گزارش لذت برده و اطلاعات مفیدی کسب کرده باشید.
گزارش سفر کانون دوچرخه سواری طبیعت