موسیقی و رقص کردی

موسیقی، رقص و آواز در زندگی اجتماعی کردها نقش بسیاری دارد، به طوری که برخی مانند نیکیتین در کتاب کرد و کردستان معتقدند اگر در مطالعاتمان درباره کردها، رقص و آوازشان را تشریح نکنیم، در واقع جنبه‌های مهم زندگی اجتماعی آنها را بررسی نکرده‌ایم.
آنها در اعیاد و جشن‌ها دست‌های یکدیگر را می‌گیرند و حلقه‌ای تشکیل می‌دهند و به پایکوبی و شادمانی می‌پردازند. دو سه آوازه خوان نیز با نوای دُل و زُرنا (دهل و سورنا) به خواندن اشعار مناسب جشن می‌پردازند.

سازهای کردی

کردها در نواختن بلور (نوعی نی‌لبک)، دوزله، تنبور، رباب و دوتار مهارت دارند. طبله نیز مخصوص عشایر کرد است که سابقاً در مواقع جنگ یا برای گردآوری افراد و قوا و صدور فرامینی از قبیل حمله و آماده باش برای کوچ و حرکت ایل به کار می‌رفته است. امروز نیز این مراسم در برخی از نقاط کردستان در بین عشایر کرد مرسوم است. اغلب دو طبله را جلوی زین اسب می‌بندند و به هنگام سواری و حرکت دسته جمعی بر روی آن آهنگ‌هایی اجرا می‌کنند. شمشال که صدای آن شباهت فراوانی به نی هفتبند دارد، از سازهای عشایر کرد است که سازی استوانه‌ای شکل است که نواختن آن بین شبانان و کوه نشینان کرد مرسوم است.

دریافت مشاوره تخصصی رایگان

رقص کردی

رقص در بین اقوام ایرانی و به خصوص کردها جایگاه خاصی داشته و دارد. این رقص‌ها با رقص در ملل دیگر تفاوت‌های بنیادین داشته و ابتذال رایج در غرب کاملا مبرا هستند. رقص‌های ایرانی ریشه‌هایی حماسی عرفانی، مذهبی، همکاری، تعاون و ... دارند و در شادی‌ها و غم‌ها، عروسی ها و سوگ‌ها، حالات درونی افراد را بیان می‌کنند.
رقص کردی نمادی از همبستگی و همیاری بوده و تاریخچه اسطوره‌ای در پس سالیان دراز در خود به یادگار دارد. دوران هزار ساله تسلط ضحاک و ایران، دوران تاریکی برای ایرانیان است که با به بند کشیده شدن ضحاک اهریمن صفت، توسط آفریدون و آزادی ایران از دست اهریمن به پایان می‌رسد و رقص کردی نمادی از جنب و جوش و شادی از شکست ظلمت و پیروزی نور است.

فرهنگ کردی را در قالب‌های زیر می‌توان بررسی نمود

- فرهنگ ادبیات عامه و فولکلور کردی
- جشن‌ها و آئین‌های کردی
- عروسی کردی
- موسیقی و رقص کردی