زیستگاه بیابانی

زیستگاه بیابانی بخش وسیعی از اراضی مرکزی کشور را که شامل شنزارها و کویرها است، در بر می‌گیرد. میزان بارندگی و رطوبت نسبی در زیستگاه بیابانی بسیار کم است به‌طوری که در برخی از مناطق این زیستگاه ممکن است چندین سال باران نبارد. روزها هوا بسیار گرم و شب‌ها سرد است. گیاهان زیستگاه بیابانی اکثراً دارای برگ‌های بسیار کوچک و گوشتی می‌باشند. از گیاهان بارز زیستگاه بیابانی می‌توان از درخت تاغ و کاروان‌کُش نام برد. پارک ملی کویر شاخص زیستگاه بیابانی است.

پستانداران زیستگاه بیابانی خود را نسبت به شرایط محیط تطبیق داده‌اند. اکثراً روزها را زیر زمین و یا در سایر پناهگاه‌ها به سر می‌برند ولی شب‌ها فعال هستند. آب مورد نیاز خود را از گیاهان و یا شبنم تأمین می‌کنند. برخی از آن‌ها نیز در فصل گرما که آب و غذا کمیاب است به خواب تابستانی فرو می‌روند. گوش‌ها معمولاً بزرگ هستند و علاوه بر تشخیص صدا، تبادل حرارتی هم انجام می‌دهند. کف پاها نیز به منظور حرکت در شنزارها و جلوگیری از ایجاد صدا و مقابله با داغی زمین، بسیار پهن و دارای موهای بلند است. روباه شنی، گربه شنی، جبیر و گور از پستانداران شاخص زیستگاه بیابانی هستند.

انواع  زیستگاه‌های پستانداران ایران عبارتند از:

1. زیستگاه خزری
2. زیستگاه کوهستانی
3. زیستگاه جنگلی زاگرس
4. زیستگاه بیشه‌زار خوزستان
5. زیستگاه بیابانی
6. زیستگاه استپی
7. زیستگاه بلوچی

دریافت مشاوره تخصصی رایگان