مشخصات یک مقصد اکوتوریستی

اکوتوریست‌ها به طور خاص در جستجوی مقاصدی هستند که احساس نزدیکی به جاذبه‌های طبیعی و مردم بومی را برای آنها فراهم کند. هر کشوری که به دنبال جذب این نوع از گردشگر است، باید منابع طبیعی خود را حفاظت کند و به هماهنگی جوامع محلی با آنها بپردازد. دولت مسئول برنامه‌ریزی، سیاست¬گذاری و زون‌بندی این مقصدها است تا تضمین کند که این مناطق بیش از ظرفیت خود تحت ساخت و ساز قرار نگیرند. در صورتی که مقررات و ضمانت اجرای قوانین محیط زیست موجود نباشد و اگر مناطق طبیعی بدون دور اندیشی توسعه یابند، امکانات به طور نامناسبی رشد کرده و در مدت کوتاهی جاذبه‌های خود را برای اکوتوریست‌ها از دست می‌دهند. در نتیجه پایداری صنعت به خطر می‌افتد. با موفق نشدن چنین برنامه‌هایی، نباید تصور کرد که همه چیز می‌تواند به شرایط قبل باز گردد. تغییرات بوجود آمده در انتظارات و نیازهای جوامع اطراف و ناکامی‌های بوجود آمده فجایع جبران‌ناپذیری را از خود بر جای می‌گذارد.
نمونه‌های بسیار منفی آن را در بعضی کشورهای جنوب شرق آسیا می‌توان دید. رفتار غیر اصولی دولت‌ها باعث توسعه سریع، اما بدون ملاحظات لازم زیست‌محیطی و فرهنگی در مناطق بکر طبیعی، به عنوان مقصدهای اکوتوریسم گردیده است. مردم محلی بدون هیچگونه مقررات مشخصی، در محل‌های جدید ساکن شده و به مشاغل جدید مرتبط با توریسم روی آورده‌اند. صاحبان سرمایه نیز به ساخت و سازهای بدون ضابطه پرداخته‌اند. تنها پس از چند سال، چشم‌انداز بوجود آمده دیگر جاذبه‌ای برای اکوتوریسم محسوب نمی‌شود و رؤیای توسعه پایان یافته است. طی این جریان غیر واقعی اکوتوریسم، که حاصل عملکرد اشتباه دولت بود، میلیون‌ها نفر از مردم، از سرزمین‌های مادری خود آواره و بیکار شدند. بنابراین رونق اکوتوریسم واقعی تنها با مدیریت و برنامه‌ریزی مناسب برای سرزمین مقصد آن میسر خواهد شد.

مشخصات یک مقصد اکوتوریستی عبارت است از:

• سیمای طبیعی در یک چشم‌انداز حفاظت شده حفظ شده است.

• توسعه کم‌تراکم در جایی که مناطق طبیعی زیادی وجود دارد و چشم‌انداز انسان ساخت، چیرگی ندارد.

• ثابت شود که توریسم به سیستم‌های طبیعی، مثل آبراهه‌ها، مناطق ساحلی، تالاب‌ها و زیستگاه‌های حیات وحش آسیب نمی‌زند.

• مشاغل محلی کوچک، شامل دکه‌های فروش غذا، وسایل نقلیه محلی، اقامتگاه‌های محلی، مراکز فروش صنایع دستی و ... که مالکیت آن‌ها متعلق به جوامع محلی باشد، رونق داشته باشند.

• وجود زون‌های تفرجگاهی معین به منظور حفظ منابع آسیب‌پذیر، به طور مثال مسیر‌های دوچرخه رو، مسیرهای پیاده‌رو و یا معابر تخته‌کوب شده که می‌توانند به طور مشترک به وسیله گردشگران و مردم محلی استفاده شوند.

• رونق اقامتگاه‌ها، هتل‌ها، رستوران‌ها و دیگر مشاغل با مالکیت محلی، که تجربه واقعی مهمان نوازی را با کارکنان با انگیزه و دوستانه خود فراهم می‌کنند.

• تنوعی از رویدادها و فستیوال‌های بومی که نشان‌دهنده یک حس سربلندی مداوم برای جامعه محلی در زمینه محیط زیست طبیعی و میراث فرهنگی‌شان باشد.

• امکانات و تسهیلات عمومی بهداشتی اولیه برای استفاده مشترک توریست‌ها و مردم بومی، مانند حمام‌ها و سرویس‌های بهداشتی.

• روابط دوستانه متقابل بین جامعه محلی و بازدیدکنندگان در مکان‌های جمعی محلی و توریستی، مانند مغازه‌های محلی یا نیمکت‌های ساحلی.

نمونه‌های جالب توجهی از مقاصد اکوتوریستی را می‌توان در کشورهای هندوستان و کنیا مشاهده نمود. این کشورها به خوبی منابع اکوتوریسم خود را شناسایی کرده و با کمک جوامع محلی به روش مناسبی از آن‌ها بهره‌برداری می‌کنند.

دریافت مشاوره تخصصی رایگان