انسان بدوی در عصر یخبندان
واقعهی بزرگ این دور‌ه‌ی یخبندان، تکامل انسان‌های اولیه بود. کمی در غرب هند، در زمینی که اکنون در زیر آب قرار دارد و در میان اولاد مهاجران آسیایی انواع قدیمی‌تر لمورهای آمریکای شمالی، پستانداران اولیه به طور ناگهانی پدیدار گشتند. این حیوانات کوچک عمدتاً روی پاهای عقب خود راه می‌رفتند و در تناسب با اندازه‌ی خود و در مقایسه با حیوانات دیگر دارای مغزهای بزرگی بودند. در هفتادمین نسل این نوع از حیات زمین، یک گروه جدید و برتر حیوانات به ناگهان متمایز گشتند. این نیمه پستانداران جدید -که تقریباً دو برابر اندازه و قد نیاکان خویش بودند و از نیروی متناسب مغزی افزایش یافته برخوردار بودند- تنها زمانی خود را به خوبی تثبیت کرده بودند که نخستیان، سومین جهش اصلی، به طور ناگهانی پدیدار گشتند. (در همین زمان، یک تحول قهقرایی در درون نسل نیمه پستاندار موجب منشأ یافتن نیای شبیه میمون گردید، و از آن روز تا به امروز، شاخه‌ی بشری با تکامل تدریجی به جلو رفته است، در حالی که قبایل شبیه میمون ساکن باقی‌مانده یا در واقع به قهقرا رفته‌اند.)
1,000,000 سال پیش یک جهش در درون نسل در حال پیشرفت نخستیان به طور ناگهانی دو موجود بشری بدوی، نیاکان واقعی نوع انسان، را ایجاد نمود.
این واقعه تقریباً در هنگام شروع سومین پیشروی یخرودی به وقوع پیوست. از این رو می‌شود دید که نیاکان اولیه‌ی انسان در یک محیط انگیزاننده، نیرو بخش و مشکل به دنیا آمده و تولید مثل کردند. تنها بازماندگان این بومیان، اسکیموها، اکنون ترجیح می‌دهند در سرزمین‌های منجمد شمالی سکنی گزینند.
موجودات بشری تا پیش از نزدیک به پایان عصر یخبندان در نیمکره‌ی غربی وجود نداشتند. اما در طول ادوار بین یخبندان‌ها، آنها با دور زدن دریای مدیترانه به سوی غرب حرکت نموده و به زودی قارۀ اروپا را درنوردیدند. در غارهای غرب اروپا، استخوان‌های بشر که با بقایای حیوانات گرمسیری و قطبی هر دو آمیخته شده‌اند ممکن است پیدا شوند و بر این امر گواهی دهند که در سراسر ادوار بعدی پیشروی و عقب‌نشینی یخچال‌ها در این نواحی انسان زندگی می‌کرده است.
دریافت مشاوره تخصصی رایگان