آثار تغذیه حیوانات

عادت غذایی پستانداران از عوامل مهم در شناسایی پستانداران و در نهایت یافتن پستانداران در طبیعت است.

به باقیمانده‌هایی که در مکان‌های تغذیه حیوانات شکارگر پیدا می‌شود، بقایای حیوانات شکار شده یا آثار تغذیه حیوانات می‌گویند. چنانچه شکارها کوچک باشند (مانند یک موش یا یک پرنده کوچک) به طور کامل خورده می‌شوند و شاید بعد از خوردن چیزی جز یک دسته مو، چند پر یا کمی خون در مکان تغذیه باقی نماند. اما اگر طعمه بزرگ باشد، اغلب مقدار زیادی از بقایای آن در محل تغذیه باقی خواهد ماند. بنابراین با دقت به بعضی از نمایه‌های به جا مانده مانند اثر دندان و قسمت خرده شده بدن طعمه، امکان تشخیص حیوانی که از آن تغذیه کرده است، وجود دارد.

تشخیص جانور شکارگر از مکان تغذیه‌اش تنها بر اساس یک نمایه بسیار مشکل و گاهی غیر غیرممکن است. معمولاً محل، موقعیت مکان تغذیه‌ای، ردپاها، سرگین‌ها و ... می‌توانند در شناسایی حیوان شکارگر کمک کنند. اما حتی با وجود همه این موارد باز هم شناسایی دقیق کاری سخت و مشکل است. دانستن این حقیقت که لاشه یک حیوان شکار شده ممکن است توسط چندین جانور شکارگر و لاشه‌خوار مورد استفاده قرار گرفته باشد، شناسایی گونه شکارگر را سخت و مشکل‌تر می‌کند. برای مثال بقایای یک خرگوش در مکان تغذیه یک پرنده شکاری بزرگ، به وسیله کلاغ‌ها و کاکایی‌ها نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. روباه‌ها، جوندگان کوچک مختلف و حشره‌خوارها نیز اغلب از این فرصت استفاده می‌کنند.

نمی‌توان به راحتی قضاوت کرد که بقایای حیوانی که در مکان تغذیه یک جانور شکارگر پیدا شده واقعاً به وسیله آن کشته شده باشد. این چیزی است که بسیاری از افراد شکارچی هنگام قضاوت در مورد زیان آور بودن یک جانور شکارگر فراموش می‌کنند. جانوران شکارگر اغلب به دنبال چیزی می‌روند که به دست آوردن آن آسان است، بنابراین در زمستان تعداد زیادی از آن‌ها از اجسادی که به دلایل مختلف مرده‌اند اما لاشه آن‌ها به علت پایین بودن دما مدت زیادی سالم باقی مانده است، تغذیه می‌کنند.

برای اکثر مردم، جانوران شکارگر به ویژه پستانداران گوشتخوار بسیار جذاب هستند. علاوه بر ظاهر زیبای آن‌ها، احتمالاً این حقیقت که آنها از حیوانات دیگر تغذیه می‌کنند، آن‌ها را جالب‌تر می‌سازد. همچنین هنگامی که به مکان تغذیه یک جانور شکارگر نگاه می‌کنید، احساسی خاص به شما دست می‌دهد زیرا در مورد چگونگی انتخاب طعمه، روش شکار و همچنین نحوه تغذیه از حیوان شکار شده اطلاعات هیجان انگیزی را خواهید آموخت.
یافتن بقایای جانوران کوچک جثه حاصل از تغذیه پستانداران شکارگر، کار سختی است. طعمه‌های بزرگتر نیز اغلب به سمت مکان تغذیه‌ای نسبتاً مخفی کشیده می‌شوند و بقایای آن‌ها مدفون شده و یا به وسیله برگ‌ها، خزه‌ها یا برف پوشیده می‌شوند.

روباه‌ها، راسوها و سمورها شکارهای کوچک جثه را اغلب به لانه خود می‌برند که معمولاً به صورت تونل‌های زیرزمینی است. بنابراین بیرون ورودی لانه زیرزمینی فعال روباه‌ها و راسوها مکانی مناسب برای پیدا کردن بقایای شکارهای مختلف است. اکثر سگ‌سانان با دست زمین را کنده و باقیمانده غذاها را در محل قرار داده و با پوزه خاک رویش می‌ریزند و در مواقع کمبود غذا به سراغ آن می‌روند.

بقایای حاصل از تغذیه پستاندارانی که شکار عمده آنها را پرندگان تشکیل می‌دهند، کاملاً متفاوت از بقایای مشابه آن در مکان‌های تغذیه‌ای پرندگان شکاری است. پرندگان، عمدتاً توسط پستانداران گوشتخواری همچون روباه‌ها، سمورها و گربه‌سانان کوچک شکار می‌شوند. از آنجایی که پرهای پرندگان فاقد ارزش غذایی هستند، بنابراین پیش از خورده شدن طعمه، تا آنجا که امکان‌پذیر است از بدن پرنده جدا می‌شوند.

در صورتی که پرنده شکار شده کوچک باشد، پس از کنده شدن پرها، به طور کامل خورده می‌شود و آثار به جا مانده از استخوان‌های درشت‌تر و جمجمه که هضم نمیشوند در سرگین مشهود است. اما در صورتی که پرنده درشت جثه‌ای مانند یک مرغابی شکار شود پس از کنده شدن بخشی از پرها و باز شدن پوست، قسمت‌های مختلفی از بدن مانند عضلات، ران‌ها، سینه و بال‌ها مورد تغذیه قرار می‌گیرد. معمولاً پرهای بدن به حالت دسته‌ای کنده شده و گاهی به وسیله آب دهان به هم می‌چسبند. پرهای بزرگتر نمایه مشخصی برای تعیین نوع جانور شکارگر هستند. پستانداران شکارگر برای جدا کردن پر از بدن پرنده با دندان‌های تیز خود اقدام به کندن پرها می‌کنند که این عمل باعث می‌شود پر شکسته شده و بخشی از ریشه پر که داخل پوست قرار دارد در آن باقی بماند، که در نهایت در سرگین پستانداران شکارگر پیدا می‌شود.

لاشه پستانداران کوچک در طبیعت به ندرت دیده می‌شوند، زیرا آن‌ها به سرعت به وسیله دیگر حیوانات خورده می‌شوند. حشره‌خوارها یک استثنا هستند و اغلب می‌توان لاشه یک حشره‌خوار را دید که در نیمه راه روی کنده درخت یا روی یک سنگ بزرگ قرار دارد، به این دلیل که حشره‌خوار‌ها یک غده در هر سمت بدنشان دارند که ماده بدبویی ترشح می‌کند که برای بسیاری از حیوانات شکارگر خوشایند نیست. گاهی اوقات در بررسی دقیق‌تر دیده می‌شود که حشره‌خوارها احتمالاً با یک موش اشتباه گرفته شده و به وسیله یک گوشتخوار مانند گربه وحشی، روباه، پرنده‌ای شکاری و یا یک جغد کشته شده‌اند و این اشتباه هنگامی آشکار می‌شود که برای حشره‌خوار بسیار دیر شده است. با این حال بعضی از حیوانات حشره‌خوارها را می‌خورند که یکی از آنها جغد انبار است. این جغد در گرفتن حشره‌خوارها مهارت بسیاری دارد.

جوندگان کوچک برای بسیاری از پستانداران گوشتخوار کوچک مهم هستند و آنها حتی با مو و پوست به طور کامل خورده می‌شوند. مکان‌های تغذیه‌ای حیوانات گاهی اوقات به روش‌های دیگری ماهیت شکارگر را آشکار می‌کنند. گاهی در علفزارها و شیب‌ها علائمی را می‌توان مشاهده کرد که نشان می‌دهد یک روباه لانه‌های ول‌های اجتماعی یا ول آبزی را حفاری کرده و تمام نوزادان را خورده است. چیزی که در میان بقایا مشهود است مواد داخل لانه و آشیانه مانند مواد گیاهی در هم بافته شده است.

گوشتخواران بزرگ طعمه شکار شده خود را در صورتی که مورد توجه و علاقه حیوانات لاشه‌خوار باشد به لانه خود می‌برند، آن را در مکانی نزدیک به محل صید مخفی می‌کنند، یا دور از دسترس مثلاً بر روی درخت قرار می‌دهند. با جستجوی بیشتر محل لاشه اغلب می‌توان شواهدی مبنی بر اینکه محل فعالیت کدام حیوان بوده است به دست آورد. به این منظور جستجوی ردپاها، سرگین‌ها، مو و دیگر آثار و نمایه‎های پستانداران بسیار مهم است. باید توجه کرد که اکثر گوشتخواران از حیواناتی که به دلایل طبیعی مرده‌اند و یا به وسیله حیوانات دیگر کشته شده‌اند نیز تغذیه می‌کنند.

دریافت مشاوره تخصصی رایگان