گونه خفاش سروتین هندی Indian Serotine
نام فارسی: سروتین هندی
نام علمی: Eptesicus pachyomus
نام انگلیسی: Indian Serotine
ویژگی‌های ظاهری گونه خفاش سروتین هندی
طول سر و بدن 60 تا 80 میلی‌متر، طول ساعد 49 تا 57 میلی‌متر، طول دم 52 تا 58 میلی‌متر است. در اندازه‌های ظاهری و جمجمه‌ای به E. serotinus سطح پشتی قهوه‌ای مایل به خاکستری تیره اما نوکشان بسیار کم‌رنگ است که به آن ظاهری یخ‌زده یا دورنگ می‌بخشد. موهای سطح شکمی در قاعده قهوه‌ای اما در نیمه انتهایی خردلی است. صورت قهوه‌ای و گوش‌ها قهوه‌ای روشن است. در گذشته زیرگونه‌ای از E. serotinus به شمار می‌آید که در نتیجه بررسی‌های مولکولی اخیر به رتبه گونه ارتقاء یافته است.
ویژگی‌های زیستی گونه خفاش سروتین هندی
گونه خفاش سروتین هندی احتمالا طعمه‌هایش را هنگام پرواز در هوا شکار می‌کند یا از روی زمین برمی‌دارد. بررسی محتویات لوله گوارش 1 نمونه از ایران نشان داد که عمدتا از قاب‌بالانی با جثه متوسط (سوسک‌های زمینی و سوسکچه‌های خرطوم‌دار) و در مرتبه بعد از ناجوربالان و سوسری‌ها و موریانه‌ها تغذیه کرده است. در کشمیر، تنها یا به تعداد کم در سوراخ تنه درختان می‌خوابد و غروب گاه هنگامی که هوا هنوز روشن است برای شکار بیرون می‌آید. در اردیبهشت 2 نوزاد به دنیا می‌آورد. مادران شیرده در نیمه اردیبهشت مشاهده شده‌اند.
دریافت مشاوره تخصصی رایگان
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی گونه خفاش سروتین هندی
گونه خفاش سروتین هندی در ایران خفاشی بسیار کمیاب است (از خفاش‌های کمیاب ایران) که تنها 2 بار از 2 نقطه نزدیک با فاصله 100 کیلومتر از هم در استان هرمزگان گزارش شده است. این نقاط غربی‌ترین حد پراکندگی جهانی این عنصر زیست جغرافیایی اورینتال و رکوردهای ایرانی تنها شواهد حضور این گونه در غرب آسیا است. حضور این گونه را در خشک‌ترین قسمت‌های جنوب شرقی ایران در بلوچستان و هرمزگان می‌توان انتظار داشت. تمام نمونه‌های ایرانی بالای آب راکد در کال یا واحه‌ای به دام افتادند که پیرامونش را سنگلاخ خشک بی آب و علف فراگرفته بود.
وضعیت حفاظتی گونه خفاش سروتین هندی
درباره وضعیت گونه خفاش سروتین هندی در ایران هیچ اطلاعاتی در دست نیست. در فهرست سرخ گونه‌های تهدیدشده با این نام ارزیابی نشده است.
طبقه بندی گونه خفاش سروتین هندی
سایر اعضای خانواده خفاش‌ها را بشناسیم
زیر راسته خفاش‌های کوچک
- گونه خفاش مایوتیس بکشتاین
- گونه خفاش مایوتیس شائوب
- گونه خفاش مایوتیس گوش موشی کوچک
- گونه خفاش مایوتیس انگشت دراز
- گونه خفاش مایوتیس سبیل‌دار
- گونه خفاش مایوتیس ناتر
- گونه خفاش مایوتیس گوش بریده (خفاش حنایی)
- گونه خفاش مایوتیس هیرکانی
- گونه خفاش پی پیسترل کوچک (کوتوله)
- گونه خفاش پی پیسترل (خفاش لب کوتاه)
- گونه خفاش پی پیسترل کول (خفاش بال سفید)
- گونه خفاش پی پیسترل ساوی (خفاش دو رنگ)
- گونه خفاش پی پیسترل عربی
- گونه خفاش جنگلی معمولی (خفاش نکتیول)
- گونه خفاش جنگلی بزرگ
- گونه خفاش جنگلی کوچک
- گونه خفاش سروتین شمالی
- گونه خفاش سروتین بوبرینسکی (خفاش قره‌قوم)
- گونه خفاش سروتین هندی
- گونه خفاش سروتین
- گونه خفاش سروتین بتا (خفاش زرد)
- گونه خفاش سروتین آگنف
- گونه خفاش سروتین آناتولی
- گونه خفاش سروتین سندی
- گونه خفاش برفکی
- گونه خفاش گوش پهن آسیایی
- گونه خفاش گوش بلند کوهستانی
- گونه خفاش گوش بلند آسیای میانه
- گونه خفاش گوش بلند قهوه‌ای
- گونه خفاش گوش پهن اروپایی
- گونه خفاش بیابانی
- گونه خفاش بیابانی آسیای میانه
External Features: HB 60-80 mm, FA 49-57 mm, T 52-58 mm. In body and skull dimensions is similar to E. serotinus. The dorsal pelage is dark greyish-brown with very pale hair tips giving it a frosted or bicolored appearance. Ventral fur is brown at its base, with the terminal half yellowish brown. Ears are pale brown and face is brown. A traditional subspecies of E. serotinus, elevated recently to species rank based on mtDNA and nuDNA analysis. For taxonomy see Juste et al. (2013).
Biological Features: Presumably an aerial hawking bat, which may also glean its prey from the ground. The analysis of the digestive tract content of one specimen from Iran, showed its diet predominated by medium-sized Coleoptera (Carabidae and Curculionidae), followed by Heteroptera and Blattodea. In Kashmir, it roosts inside the hollows of trees singly or in small numbers, and emerges rather early to hunt, sometimes while the sun is still shining. Two young are born in the second half of April to first half of May. Lactating females have been collected early in May.
Habitat, Distribution and Abundance: A very rare bat species in Iran, only recorded twice in two close localities one hundred kilometers away, both from Hormozgan Province. Iranian records are the most western reach of this Oriental biogeographical element and the only representation of the species in the western Asia. The occurrence of E. pachyomus can be expected in the most arid parts of south east of Iran, in Sistan and Baluchestan and Hormozgan provinces. All individuals netted above a still water body, in a river bed and palm oasis, surrounded by arid rocky steppe-desert with minimum vegetation.
Conservation Status: Nothing is known about the status of E. pachyomus in Iran. It is not evaluated as such in IUCN Red List of threatened species.